جدول امتیازات

بهترین قطعه اکشن سریال نبرد رزم آور افسانه ای آرتور دین یا همون شمشیر صبح و اسول ونت با ادارد استارک، هاولند رید و همراهانش در پای برج شادی بود. طراحی اکشن مناسب، طراحی صحنه خوب به خصوص معماری برج شادی ، موسیقی هماهنگ رامین جوادی و بازی قابل قبول بازیگر ایفا کننده نقش آرتور دین ( لوک رابرتز ) و تدوینی روان ،زمینه ساز ماندگاری این قطعه شد.

هاستر تالی برنده ی بلند مدت بازی تاج و تخت! پسرش ارباب ریورلندز شد، یکی از نوه هاش ملکه ی شمال و یکی دیگه پادشاه شش قلمرو. همینطور یکی دیگه از نوه هاشم فری هارو قلع و قمع کرد و دیگری ارباب ویل شد. آفرین به هاستر

کاش یک آلبوم عکس از نماها و فریم های سریال هم درست می کردیم. خاطره انگیز می شد

یافتن توله گرگ ها اعدام ند تو فصل اول جایی که تیریون عده ای مرد نیمه وحشی رو به اردوگاه تایوین میبره و بعد که قرار میشه خودش هم در خط مقدم حاضر باشه، وقتی روز جنگ اون وحشی ها رو تهییج می کنه، داد میزنن هاف من (نصفه مرد-تیریون)، و بعد خیلی احمقانه با پتک به تیریون میزنن و از روش رد میشن و میرن. خیلی فیلمبرداری عالی داشت و صحنه خنده داری بود. دادگاه تیریون انفجار سپت بیلور و اون موزیک بی نظیرش مکالمات گهگاه تایوین و آریا در هرنهال- جایی که تایوین شک می کنه که آریا دختر با اصالتی هست، مکالماتشون عالی بود زمان مشخص شدن هویت جان مرگ ایگریت مرگ هودور مرگ اوبرین مارتل ویژن دنریس اونجایی که کال دروگو رو همراه بچه ی متولد نشده اش می بینه خداحافظی جان و آریا در فصل اول مکالمه تیریون و جان در قسمت اول فصل اول راهپیمایی شرم

متاسفانه یا خوشبختانه اصلا قرار نیست سریال های بهتر یا حتا به طور نسبی باارزشی ساخته بشود

یک نقد درباره اپیزود آخر از رضا حاج محمدی عزیز خوندم توی زمجی که واقعا حکم مرهم داشت واسم، پیشنهاد میکنم بخونید: https://www.zoomg.ir/2019/5/24/304491/game-of-thrones-series-finale-review/

تیکه ای که کتلین استارک خودش رو‌ مقصر اتفاقاتی که برای بچه هاش افتاد میدونه و پشیمونه از اینکه نتونست جان اسنو رو مثل فرزندش قبول کنه و صحنه ای که برن اون قصه رو‌ در وصف کسی که میهمان رو توی‌ خونه خودش میکشه میگه سکانس معروف chaos is ladder صحنه های جالب اصلی رو اکثرا گفتن ولی اونایی که از قلم افتادن رو خواستم بگم بهترین سکانس هم سکانس دادگاه تیریون بود به نظرم واقعا اگه دوباره بریم سریال رو از اول ببینیم به فضاحت این دو فصل اخر کامل پی میبریم . چقدر صحنه ها و دیالوگ های بیاد موندنی بود فصل های قبل .

اتفاقا زنجیره اتفاقاتی که برای راب افتاد با شخصیتش و منطق داستانی جور بود بی منطقی، عر زدن جلوی دوربین و ظبط و پخشش توی یوتیوب بود با قسمت آریات موافقم نبرد حرامزادگانم بیشتر بی اطلاعی رمزی از سپاه بزرگ و مجهز از سواره و پیاده ویل بود که مسخره بود در مورد زنده شدن جان اسنوام کلیتش مسخره بود یعنی یه سیب زمینی خامم از این بشر عقل بیشتری داره پس چه دلیلی داره که بتونه به جایگاه بالایی برسه و کارای بزرگ انجام بده و همچنین خدای نور اون رو به عنوان آزور آهای انتخاب کنه تا اینکه زندش کنه. نیازی به امضا جمع کردن و حمله به وبسایت مارتین نیس. من مخاطب کتاب،فیلم، سریال و ... وقتی میبینم اون اثر هنری دیگه یه اثر اصیل نیستش اون امتیازات بالایی که تو کارای قبلی اون هنرمند یا اکیپ هنری میدادم دیگه ندم و با انتقادات منطقی اون اثر رو نقد کنم. وقتی جنازه جافری توی سپت بیلوره و سرسی، تایوین و تامن بالا سر جنازن تایوین یه گفتگو نسبتا کوتاهی با تامن یعنی نوه اش داره که آخر به اینجا می رسه این گفتگو که یه شاه(سیاستمدار،مصلح اجتماعی، رهبر نظامی و ...)اول و آخر به خرد و حکمت نیاز داره نه چیزه دیگه. چیزی که ما نه توی دنریس دیدیم و نه مخصوصا توی جان اسنو(شخصیت دنریس اون اوایل پتانسیل تبدیل شدن به یه استراتژیست سیاسی و نظامی رو داشت ولی به لطف پت و مت به wonder woman تبدیل شد ) ارباب حلقه ها همه از پایانش راضی بودن چون با منطقی که داستان از اول فیلم واسه خودش تعیین کرده بود شروع شد و به آخر رسید(میگم فیلم چون هنوز وقت نکردم کتاب ارباب حلقه ها رو بخونم) ولی تا اونجایی که اطلاع دارم پیتر جکسون به منطق داستان تالکین وفادار بوده.

رد ودینگ هولد دِ دُر

به نظرم این پایان از سر خیلی از هوادارای سریال زیادم بود وقتی با حماقت و مسخرگی دی اند دی و کلا سازنده های سریال همراه شدن بایدم به این سمت و سو میرفت سریالو و اینطوری جمع و جور میشد (نمونه اش زنده شدن جان اسنو و بهایی که به خاطر بیننده ها،سازنده های سریال بهش دادن و آریایی که خیلی چیپ و مسخره خاندان فری رو یه تنه سلاخی کرد و مردم اینقدر بالا پایین پریدن و هورا کشیدن و گذاشتن توی یوتیوب و حداقل ده ها مثال دیگه) از فصل 6 انگار که یه سری از شخصیت های عام پسند یه سپر محافظتی داشتن که در برابر همه ناملایمات و سختی ها ازشون محافظت میکنه در حالی که فصول اولیه اینطور نبود خلاصه که به نظرم نگیم 100 درصد اما سرنوشت 99 درصد از سریال های خلاقانه با نگاهی نو به زندگی و دنیا اینه که بعد از یه مدتی با موج توده ی مخاطبین یکی بشه تا اون هارو همچنان جزو مخاطبین سریال نگه داره و هم چنین یه سری از پیام های سیاسی،اجتماعی و فرهنگی رو به مخاطبش القا کنه.

من از فصل سوم پیگیر سریال شدم و هفتگی دیدم. به نظرم زیباترین سکانس سریال بخشی از سکانس دوم با سوم از s07e07 و صحبت های جان در مورد دروغگویی و عهد شکنی بود. "تیریون :ممنون که زانو زدی ولی تا حالا سعی کردی یک کوچولو دروغ بگی؟..... جان : اینطوری فقط به سمت دروغ های بهتر و بهتر می ریم و دروغ هیچ کمکی بهمون نمی کنه" اعدام ریکارد کارستارک توسط راب و انداختن شمشیر و نظاره گری کتلین و بلک قیش و تالیسا یکی از قوی ترین و فنی ترین صحنه ها بود. و هولناک ترینش مرگ رد وایپر بود که باعث شد من تا مدتی سریال رو نبینم

سکانس تاثیرگذار خیلی داشته. تریون: سخنرانی جنگ بلک واتر، دادگاه جان: مرگ ایگریت، کینگ این د نورث آریا: دیدن سر گرگ راب، مبارزه با بریان جیمی: صحبت های تو حموم، رفتن به شمال سانسا: فرار با تئون تئون: جنگ لب دریا، مرگ برن: هودور دنریس: جنازه اش تو چنگال دروگون

دوم وقتی از بد بودن پلات صحبت میکنیم دقیقا از جی صحبت میکنیم؟ یه داستان فولکوری در ایران هست به اسم حسین کرد شبستری! این داستان پلاتش خیلی ساده است یارو میره و با آدمها میجنگه و همین. با اینکه پلات ساده است ولی پلات درستیه. چرا درسته؟ چون از خود داستان و جهان داستان بیرون نمیزنه. اما پلات فصل هشتم گات دچار اشتباه بود.فقط یه مثال بزنم از فصل آخر...ملکه شدن سانسا... تقریبا از اول سریال سانسا یک شخصبت خاکستری و منفی داره. طمع قدرتی که باعث میشه به سمت جافری بره تا ناراحت شدنش از شاه شدن جان اسنو و حسادتش به دنریس یعنی شخصیت سانسا یک شخصبت منفی و قدرت طلبه. اتفاقی میفته اینکه در پایان داستان این شخصیت میشه ملکه شمال! اون هم به عنوان یک پایان خوش! اینجا ناهمخوانی بین شخصیت سانسا و سرنوشت هست. دقیقا این اتفاق واسه دنریس و سرسی هم افتاد. سرسی عملا شخصیت سیاه داستان بود ‌که از اپیزود اول و برخوردش با ند استارک متوجه میشدیم بعد این سرسی طوری میمیره که حس سمپاتی در افراد ایجاد کنه. از طرف دیگه دنریس توی تمام فصول شخصیتی خودساخته بود که هدف اصلی اش رهایی بود. بعد خیلی هندی وار با نشون دادن اسباب بازی کودک سوخته و اشک گرفتن از مخاطب اون رو محکوم میکنن به مرگ. در واقع پلات داستان خراب میشه چون نویسندگان نمیزارن روند طبیعی داستان رخ بدا و یک چیزی رو از بیرون به داستان تحمیل میکنن و در نتیجه برای توجیه تحمیل خودشون مجبورن از کودکان سوخته مایه بزارن.