این سریال هم به سر انجام رسید اما من امیدوارانه منتظر کتاب می مونم... سریال تو سه فصل آخر شدیدا از نوع روایت رنج می برد، به نظر هسته اصلی داستان خوب بود اما روایت ضعیف بود... به طور مثال جیمی لنیستر که این همه پیچش شخصیتی داشت، چرا به جای اینکه ریسرتش کنن و بشه نقطه سر خط داستان رو شکل دیگه روایت نکردن؟ اگر به جای عشق برای راضی کردن سرسی برای تسلیم به پایتخت می رفت بهتر نبود؟ اگر این جیمی بود که سرسیرو راضی می کرد بعد از شکستن دروازه ها زنگهارو به صدا دربیاره بهتر نبود؟ اونوقت فرار و مرگشون حداقل کمی شاعرانه تر و قابل قبولتر بود. دیوانه شدن دنریس می تونست زیباترین پیچش داستان باشه اگر حداقل از فصل شش استارت می خورد... اینکه آریا شاه شبرو کشت می تونست حتی عالی هم باشه شاه شب توسط هیچ جنگجویی در نبرد رودررو کشته نمی شد اما بهترین قاتل دنیا اونرو مخفیانه می کشت به هر حال کسی که می شه کشته بشه یعنی خدا نیست و ضعفهایی هم داره اما مرگش خیلی سریع و بی برنامه بود و اگر آریا با برنامه و تواناییهاش به عنوان یه نووان و قاتل حرفه ای اینکار رو می کرد هیچ کس شاکی نمیشد. شاه شدن برن بهترین گزینست، اون هیچ حس جاه طلبی یا مال دوستی نداره ضمنا بهتر از هر کسی تاریخرو می دونه که بزرگترین حسن برای یک حاکمه خیلی خوب بود اگر از قبل زمینه سازی می شد، برن هیچ وقت نمی خواست لرد وینترفل باشه چون میدونست بهترین گزینه برای پادشاهی ولی این پتانسیل هم از بین رفت چون هیچ اشاره ای قبلا بهش نشده بود... بر عکس بقیه فکر میکنم جان بهترین سرنوشت نصیبش شد، جان هیچوقت دوست نداشت پادشاه بشه، دیدیم که تو دیوار نموند و با وحشی ها به سمت شمال رفت ولی یادمون نره جنوب دیوار به اونها میگن وحشی اما در واقع اونها مردم آزاد هستن، جان نه نگهبان شب شد و نه پادشاه هفت پادشاهی و نه حتی پادشاه اونور دیوار... جان جزو مردم آزاد شد و دیگه نه مهمه که اسنو یا استارک یا تارگرین، احتمالا تنها کسیه که عاقبت به خیر شد و خط داستانیش خوب بود البته نوع کشتن دنریس شتابرزده بود اما بازم خط داستانیش بهتر از بقیه بود. امیدوارم اگر مارتین همین سرنوشترو برای شخصیتها در نظر گرفته با یک روایت عالی داستان رو پیش ببره که مطمئن هستم همینطوره، فقط خدا کنه زودتر داستانهارو بنویسه...
