خاندان تارگرین: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ایریس دوم|ایریس]] حکومتش را با وعده صلح و آرامش و با یاری [[دست پادشاه|دست]] توانایش [[تایوین لنیستر]] (Tywin Lannister) آغاز کرد؛ اما پس از آن که در طی یک شورش ناموفق از سوی [[خاندان دراکلین]] که از متحدان دیرپای تارگرین ها بودند ربوده شد، او به طور فزاینده ای پارانویید و دیوانه گشت. وارث او، شاهزاده [[ریگار تارگرین|ریگار]] (Prince Rhaegar)، مصمم بود که پادشاه بهتری باشد، و قصد داشت که خود را به همگان ثابت کند و نیز پیش گویی [[شاهزاده موعود]] را محقق سازد.

ایریس سر [[جیمی لنیستر]] (Ser Jaime Lannister) پسر تایوین را به عنوان عضوی از محافظان شخصی خود برگزید، و این گونه وارث تایوین را از او گرفت؛ و نیز او پیشنهاد تایوین برای ازدواج دخترش [[سرسی]] (Cersei) با ریگار را رد کرد؛ و این آزردگی ها موجب شد تا تایوین از مقام خود کناره گیری کند. همچنین در طول [[مسابقات هارن هال]] (Tourney at Harrenhal) ریگار [[رابرت براتیون]] (Robert Baratheon) را با انتخاب نامزدش [[لیانا استارک]] (Lyanna Stark) به عنوان ملکه عشق و زیبایی به جای همسر خودش [[الیا مارتل]] (Elia Martell)؛ بسیار رنجاند.

مدت کوتاهی پس از پایان مسابقات، شاهزاده ریگار با لیانا فرار کرد. هنگامی که [[ریکارد استارک|پدر]] و [[برندون استارک|برادر]] لیانا به شاه اعتراض کردند، ایریس آن دو را کشت. این رویداد منجر به آغاز یک [[شورش رابرت|جنگ داخلی]] شد. شاهزاده ریگار فرماندهی نیروی سلطنتی را بر عهده گرفت، اما در [[نبرد ترایدنت]] (Battle of the Trident) شکست خورد و توسط رابرت براتیون کشته شد. شاهزاده [[ویسریس سوم|ویسریس]] و شهبانو [[ریلا تارگرین|ریلا]] که در آن هنگام باردار بود، به [[دراگون استون]] گریختند. لنیسترهای پیمان شکن شاه ایریس، الیا و فرزندان ریگار شاهدخت [[رینیس تارگرین (دختر ریگار)|رینیس]] (Rhaenys) و شاهزاده [[اگان تارگرین (پسر ریگار)|اگان]] (که نوزادی بیش نبود) را در [[بارانداز پادشاه]] به قتل رساندند. در دراگون استون، شهبانو ریلا در هنگام زایمان درگذشت، و ویسریس همراه شاهدخت [[دنریس]] (Daenerys) تازه متولد شده به [[شهرهای آزاد]] گریخت. در پایان رابرت براتیون به عنوان پادشاه وستروس تاج گذاری کرد، که تا حدودی به خاطر این بود که [[ریلی تارگرین|مادربزرگ او]] یک تارگرین بود.

شاه ایریس دوم آخرین پادشاه سلسله ای بود که به مدت 300 سال بدون گسستگی فرمانروایی کرده بود. از آن زمان که تارگرین ها حکومتشان را چون نیمه خدایانی دست نایافتنی بر فراز اژدهایانی آتشین دم آغاز کرده بودند، تا کنون قدرت آنان به دلیل جنگ های داخلی و نبردهایی سخت، بسیار کاهش پیدا کرده بود. دیوانگی ایریس نجیب زادگان را به واکنش نشان دادن تحریک کرد، اما در واقع چنین مبارزه طلبی گسترده ای علیه تارگرین ها هرگز اتفاق نمی افتاد اگر اعتبار خاندان آن ها در طول زمان تا این اندازه کاهش پیدا نکرده بود. کاهش نفوذ و برتری آنان بیشتر از همه آن جا آشکار می شود که اگان پنجم به وسیله یک شورا به پذیرفتن مقام پادشاهی دعوت می شود، نه این که خود آن را چون حقی الهی مطالبه کند. [[شورش داسکن دیل]] (The Defiance of Duskendale) که توسط [[خاندان دراکلین]] که یکی از سرسخت ترین متحدان دیرپای تارگرین ها محسوب می شد، به راه اندخته شد، نشانه مهم دیگری بر کاهش اعتبار خاندان تارگرین است.