اژدهای یخی (داستان)
اژدهای یخی داستانی کودکانه اثر جرج آر. آر. مارتین (George R. R. Martin) است که اولین بار در 1980 به چاپ رسید.[۱] داستان مجددا در اکتبر 2007 با تصاویر پرجزئیات نقاشی شده ی مداد از یوآن گیلبرت منتشر شد. کتاب هشت فصل کوتاه دارد و به سبکی شعرگونه نگاشته شده است. بحث هایی مبنی بر آن که آیا کتاب در همان دنیای مجموعه ی نغمه ای از آتش و یخ (A Song of Ice and Fire) اتفاق می افتد، وجود دارد. برخی شباهت های چشمگیر بین این دو دنیا اشکار است، اما تفاوت هایی هم وجود دارد. اگرچه، چند ناشر گفته اند که اینها در همان دنیا رخ می دهند.[۲]
| اژدهای یخی | |
|---|---|
.jpg) | |
| نویسنده | جرج آر. آر. مارتین |
| عنوان اصلی | The Ice Dragon |
| زبان | انگلیسی |
| ژانر | داستان کودکان |
| ناشر | Starscape؛ چاپ اول |
| تاریخ نشر | 2 اکتبر 2007 |
| طراح جلد | یوآن گیلبرت |
| انواع در دسترس | Mass Market Paperback |
| تعداد صفحات | 112 صفحه |
| شابک | 978-0765355393 |
داستان
داستان درباره ی دختر کوچکی به نام آداراست که در زمستان طولانی به دنیا آمد. در طول بدترین یخبندانی که هیچ کس مانند آن را به یاد نداشت. مادرش در زمان تولد او مرد. آدارا زمستان را دوست دارد و شیفته ی سرماست. او ترجیح می دهد با برف و یخ و مارمولک های یخی بازی کند. هنگام لمس کردن پوستش همیشه سرد است. او احساس می کند که اژدهای یخی همیشه در زندگی اش بوده است. وقتی چهار ساله است، برای اولین بار اژدهای یخی را لمس می کند. در پنج سالگی برای اولین بار بر پشت عریض و سرد او سوار می شود. مردم شهر او از اژدهای یخی می ترسند. گفته شده که او موجودی افسانه ای است و هیچ انسانی هرگز یکی از آنها را رام نکرده است. وقتی بالای سر پرواز می کند، سرزمینی خالی از سکنه، سرد و یخ زده باقی می گذارد. اما آدارا از اژدهای یخی نمی ترسد، چون او فرزندی از زمستان است. وقتی او هفت ساله است اژدهایان آتشین از شمال می آیند و بر مزرعه ی آرامی که خانه ی آداراست فرود می آیند. او و اژدهای یخی اش به سمت آنها پرواز می کنند و اژدهای یخی برای محافظت از آدارا و خانواده اش، با دیگر اژدهایان می جنگد. اژدهای یخی اژدهایان آتشین را شکست می دهد، اما پس از آن اژدهای یخی هیچ کجا دیده نشد. فقط برکه ای که قبلا هرگز آنجا نبود،باقی ماند، استخری کوچک و آرام که آبش بسیار سرد است. پس از ناپدید شدن اژدهای یخی، سرما آدارا را ترک کرد. او سرنجام توانست مثل دیگر دختران کوچک لبخند بزند، بخندد و گریه کند.[۳]