خلیج برده داران
خلیج برده دارن حوزه ای جغرافیایی و فرهنگی در قاره شرقی است. خلیج برده داران از خاکستر امپراطوری کهن گیسکاری ساخته شده و به قطبی ثروتمند در تجارت جهانی برده تبدیل شده است. خلیج برده داران در ادامه خلیج اندوه (Gulf of Grief) قرار گرفته است.[۱]
تاریخ
امپراطوری گیسکاری
شهر باستانی گیس (Ghis) یکی از قدیمی ترین فرهنگ ها و ملت های شناخته شده در جهان است. تاسیس و دوران طلایی گیس به هزاران سال پیش از تاسیس والریا (Valyria) بازمی گردد. شهر به یک نیروی محرکه ی نظامی، اقتصادی و فرهنگی معروف به امپراطوری گیسکاری رشد کرد. گیس در دوران اوجش سپاهی به شدت نظامند از سربازان را به میدان می فرستاد که مشهور بود در میدان نبرد تقریبا شکست ناپذیرند. برج ها و هرم های آجری عظیم که از نیروی کار بردگان ساخته می شد، بر معماری گیس حکمفرما بود. سمبل شهر هارپی بود؛ زنی با دندان های تیز که بال های چرمی به جای دست و پاهای عقاب و دم عقرب دارد و صاعقه ای به چنگال گرفته است.
امپراطوری گیسکاری بیش از ۵٬۰۰۰ سال پیش و پس از جنگیدن با شهر تازه به دوران رسیده والریا سقوط کرد. گیس پیش از سرنگونی در پنج جنگ از والریا شکست خورد. با وجود ثروت و سپاه شکست ناپذیرش، گیس نتوانست در مقابل سلاح نهایی والریا یعنی اژدها بایستد.
پس از سقوط
از زمانی که امپراطوری گیسکاری سقوط کرد، شهر گیس رو به ویرانی گذاشت. با وجود آنکه سقوط، بیشتر اصالت گیسکاری را خاموش کرد، جمعیت بازماندگان امپراطوری شهر را دوباره از خرابه ساختند. از گیس سه شهر عمده شکل گرفت: آستاپور، یونکای و میرین. این شهرها جایگاه خود را به عنوان قطب جهانی تجارت برده تثبیت کرده و بسیار ثروتمند شدند.
فرهنگ و اقتصاد
با وجود آنکه فرهنگ بسیار کمی از سقوط امپراطوری باقی ماند، اما مردمان امروزی خلیج برده داران به میراث گیسکاری خود بسیار مفتخرند. شهرها سمبل هارپی گیس را حفظ کرده اند، هرچند صاعقه ی چنگال هایش را با دستبندهای باز جایگزین نموده اند. شهروندان آزاد این شهرها خود را پسران هارپی می نامند. زبان گیسکاری تا حد زیادی فراموش شده است. بیشتر شهروندان امروزی گیسکاری به زبان فاتحانشان یعنی والریایی اصیل سخن می گویند که با لهجه ای خشن پیچش یافته و با گویش عامیانه برده داران ضربه خورده است. هرچند گیسکاری امروزی به نوشتن با حروف منحصر به فرد خودشان ادامه می دهند. از نظر نژادی، گیسکاری امروزی نسلی دورگه با مقدار بسیار کمی از خون اصیل گیسکاری است. آنها به دلیل روش زندگی متنعمشان، عمدتا عریض و چاق اند و پوستی کهربایی و چشمان و موهایی تیره دارند. انها معمولا ترکیبی از موهای ضخیم قرمز و مشکی دارند که ویژگی منحصر به فرد این ناحیه است. خلیج برده داران با وجود نقطه ضعفش در اتصال به گیس، خود را به عنوان ادامه سده های عظمت گیس پس از سقوط رقیب باستانی اش، والریا شناسانده اند.