سان فایر
سان فایر (Sunfyre) که همچنین با نام، سان فایر طلایی، نیز شناخته می شود، یک اژدهای جوان و نر بود. او توسط پادشاه اگان دوم (Aegon II Targaryen) هدایت می شد. بر اساس نوشته های استاد اعظم، گایلدین (Gyldayn)، سان فایر شکوهمند ترین اژدهایی بود که در آسمان وستروس (Westeros) پرواز کرده بود.
 سان فایر طلایی اثر E. Cabrera | |
| | |
| القاب | سان فایر طلایی فخر پادشاه اگان |
|---|---|
| تابع | اگان تارگرین دوم |
| نژاد | اژدها |
| تولد | در دراگون استون |
| مرگ | در سال 130 پس از ورود اگان در دراگون استون |
| کتاب(ها) | شاهزاده و ملکه (The Princess and The Queen) (اشاره شده) |
توصیفات
سان فایر دارای فلس هایی طلایی بود و غشای بال هایش به رنگ صورتی کم رنگ بود. فلس های او در زیر نور خورشید همانند طلای ضرب شده خودنمایی می کرده است.[۱]
تاریخچه
سان‌فایر در دراگون مونت (Dragonmont) از تخم در‌آمد.
سان‌فایر در طول رقص اژدهایان (Dance of the Dragons) در حین نبرد روکس رست (Rook's Rest) مجروح شد. یکی از بال های او تقریباً از بدن وی جدا شده بود. سر کریستون کول (Criston Cole) دستور داد گاو و گوسفند هایی برای تغذیه او ببرند تا زمانی که وی بهبود یابد. بال او با زاویه ی بدی به بدنش جوش خورد و موجب شد که او دیگر نتواند مانند سابق اوج بگیرد و مدت زیادی پرواز کند. لرد والیس موتون (Walys Mooton) تلاش کرده بود تا اژدهای مجروح را بکشد و او را راحت کند، اما سان فایر مهاجمینی که به سویش آمده بودند را سوزانده بود.
سان‌فایر در هنگام بازگشتش به دراگون استون (Dragonstone)، گری گوست (Grey Ghost) را می کشد. دلیل بازگشت او به آنجا میتواند، حضور اگان دوم (Aegon II) در آن مکان یا اینکه چون دراگون استون محل تولدش بوده است باشد. مبارزه برای او تنها یک چشم به همراه زخم هایی بر روی شکم، پشت و گردنش باقی گذاشت.
سان‌فایر در هنگام سقوط دراگون استون (Fall of Dragonstone)، مون دنسر (Moondancer) را می بلعد، اما زخم هایی در حین مبارزه با او دریافت می کند موجب می شود که وی دیگر نتواند تا آخر عمرش پرواز کند. او در حیاط دراگون استون همان جایی که سقوط کرده بود باقی ماند و از دام هایی که برایش تهیه می کردند تغذیه می کرد. سان‌فایر در انتهای جنگ داخلی، زمانی که پادشاه اگان دوم خواهرش رینیرا تارگرین (Rhaenyra Targaryen) را به او پیشکش کرد خورد. سان‌فایر نهایتاً در نهمین روز از دوازدهمین ماه، سال 130 پس از ورود اگان، در اثر زخم هایش مرد. اگان بس از مرگ او گریست.