فرزندان جنگل

گاهی به اختصار آنان را «فرزندان» می‌خوانند . کسی بطور قطع نمی‌داند منشاء آنها از کجا بوده اما حدس زده می‌شود که از ساکنان بومی وستروس باشند و البته برخی نیز معتقد به این هستند که آنها از قاره شرقی به آنجا کوچ کرده‌اند. گفته می‌شود آنها نژادی از موجودات جاودیی و بسیار شبیه به انسان بوده اند . تا قبل از ورود نخستین انسانها (First Men) در عصر طلوع (Dawn Age) بیش از 12000 سال پیش ، فرزندان حاکمان مطلق وستروس بودند . غول‌ها آنها را «مردم فسقلی» خطاب می‌کنند . آنان در زبانشان که به "زبان حقیقی" (True Tongue) معروف است ، خود را «کسانی که نغمه‌های زمین را می‌سرایند» می‌نامند.

یکی از فرزندان جنگل

فرزندان جنگل در زیستگاه صبیعی خود

توصیفی از پیشگوهای سبز در هنگام خواندن نغمه زمین

فرهنگ

در مورد فرزندان جنگل اطلاعات کمی در دست است . آنها مردمی مرموز و جادویی بودند که هزاران سال است کسی آنها را ندیده. افسانه‌ها آنها را موجوداتی شبیه به انسان با جثه‌ای کوچک‌تر ، با پوستی تیره و زیبا توصیف می‌کنند که بلند قد ترین آنها از بچه‌ها بزرگتر نبوده‌اند.

فرزندان از فلز استفاده نمی‌کردند ، پارچه‌ای نمی‌بافتند و شهری نمی‌ساختند . در عوض آنها از ابزارهای سنگی و چوبی استفاده می‌کردند . پوست درخت و برگ بافته شده را برای پوشش بکار می‌بردند و در غارها ، مرداب‌ها و دهکده‌های درختی مخفی زندگی می‌کردند. مردان و زنان در کنار هم به شکار می‌پرداختند. فرزندان نه کتابی دارند ، نه جوهر ، نه پوست یا کاغذ و نه زبان نوشتاری. آنها مردمانی بودند که ارتباط عمیقی با طبیعت داشتند . ایشان از اُبسیدن (Obsidian) یا همان شیشه اژدها (Dragonglass) و تیر و کمان در نبرد استفاده می‌کردند و علاوه بر آن مجهز به جادوهای قدرتمندی بودند .

بر طبق افسانه‌ها فرزندان جنگل توان و استعداد جادویی فراوانی داشتند . آنها می‌توانستند بر حیوانات جنگل کنترل داشته و وارد جلد آنها شوند و می‌توانستند نوعی موسیقی بنوازند که اشک از چشم هر موجودی جاری می‌کرد . همچنین آنها دارای «بینش سبز» بودند (گرچه اساتید معتقدند که توانایی دیدن خواب سبز ربطی به جادو ندارد و بیشتر یک مهارت و دانش محسوب می‌شود) . این فرزندان جنگل بودند که صورت‌هایی را برروی درختان نیایش (Weirwoods) تراشیدند تا مراقب جنگل باشند . آنها معتقد بودند خرد آنها ارتباط مستقیمی با چهره‌های حکاکی شده روی تنه درختان دارد . فرزندان باور داشتند که درختان نیایش ، همان خدایان هستند و وقتی که می‌میرند ، بخشی از وجود آن درختان می‌شوند.

ظاهر

آنها مردمی کوچک جثه با پوستی گردویی رنگ بودند و همانند گوزن‌ها دارای خال‌هایی بر روی پوست (البته کم رنگتر). آنها گوش‌های بزرگی داشتند و شنواییشان از تمام انسان‌ها قوی‌تر بوده است . بطور معمول‌ دارای چشمانی بزرگ به رنگ طلایی و شبیه به چشمان گربه بودند و می‌توانستند در تاریکی شب به خوبی ببینند. چشمان آنها مردمکی عمودی و باریک داشته و همین خصلت باعث می‌شد که آنها به زندگی شبانه بپردازند مانند گربه سانان و گونه هایی از مارها به خصوص افعی ها . تعدادی از آنها نیز چشمان سبز یا قرمز داشتند که اینها همان پیشگوهای سبز (Greenseers) بودند. دستانشان تنها سه انگشت و یک شصت به همراه ناخن‌های تیز و سیاه داشته‌ است . فرزندان لاغر، چابگ و خوش‌اندام بودند.

تاریخچه

”	آنها مرمان عصر طلوع بودند ، نخستین ، قبل از پادشاهان و پادشاهی ها ، در آن روزگاران ، در هیچ جا قلعه و سدی وجود نداشت ، هیچ شهری و بازاری از اینجا تا دریای دورن وجود نداشت . در هیچ جا انسانی نبود . تنها فرزندان جنگل در این سرزمین که هم اکنون به نام هفت پادشاهی میشناسیم ساکن بودند.	“

مشخص نیست که فرزندان از کجا آمده و تا چه مدت به تنهایی در وستروس می‌زیسته‌اند . تنها می‌دانیم که در حدود 12000 هزار سال پیش با نخستین انسانها (First Men) برخورد کردند. مهاجمانی که مسلح به برنز، سپرهای چرمی و سوار بر اسب بودند و خدایی متفاوت داشتند . این مهاجمین به محض ورود شروع به سوزاندن درختان نیایش (Weirwoods) کردند و نبرد با فرزندان جنگل را آغاز نمودند. فرزندان از جادویشان استفاده کردند تا بازوی دورن (Arm of Dorne) ، مکانی که نخستین انسانها (First Men) از آن طریق وارد وستروس شده بودند ، را نابود سازند ، تلاشی بیهوده برای پایان دادن به جنگ مانند کاری که بعدها با نک انجام دادند . در افسانه ها آمده که فرزندان در برج فرزندان (Children's Tower) از خدایشان در خواست کردند تا با ارسال چکشی آبی (Hammer of the waters) به نک (Neck) ضربه وارد کنند و آنجا را متلاشی سازند ، همان طور که بازوی دورن (Arm of Dorne) را متلاشی ساختند ، اما برای متوقف سازی نخستین انسانها (First Men) کافی نبود . در تاریخ آمده است که برخی از نخستین انسانها «مردان مرداب» ، زمانی که پیشگوهای سبز (Greenseers) در تلاش بودند تا با چکش آبی (Hammer of the waters) به نک (Neck) ضربه وارد کنند ، به صورت مسالمت آمیز در کنار فرزندان زندگی میکردند . در نهایت ، نخستین انسانها (First Men) و فرزندان به جنگ پایان دادند . هر دو جناح بر سر همزیستی مسالمت آمیز توافق کردند و در جزیره چهره ها (Isle of Faces) با یکدیگر پیمان (The Pact) بستند ، تا دشت ها به انسانها و جنگل ها به فرزندان واگذار شود.

صلح به مدت چهار هزار سال تدوام داشت ، تا اینکه آدرها (Others) از شمال آمدند و با خودشان مرگ و نابودی را برای آنان به ارمغان آوردند . در طول دوره زمستانی بلند با نام شب طولانی (Long Night) ، فرزندان جنگل و نخستین انسانها (First Men) به یکدیگر پیوستند تا در نبرد برای طلوع (War for the Dawn) با آدرها (Others) مبارزه کنند . در نهایت آدرها (Others) عقب نشینی کردند و به سرزمین همیشه زمستان (Lands of Always Winter) بازگشتند . پس از نبرد برای طلوع ، نخستین انسانها (First Men) و فرزندان جنگل در آرامشی نسبی به زندگی ادامه دادند ، اما در همان سالها ، فرزندان شروع کردند به پس روی از اراضی انسانها و بیشتر به عمق جنگل هایشان و همچنین آنسوی دیوار (beyond the Wall) رفتند . نگهبانان شب (Night's Wathch) در طول عصر قهرمانان (Age of Heroes) ثبت کرده اند که فرزندان هر ساله صد خنجر اُبسیدن (Obsidian) به برادران سیاه پوش تحویل میداده اند.

نخستین انسانها (First Men) پرستش خدایان کهن را از فرزندان جنگل آموختند ، با این حال پس از تهاجم اندال (Andal) در جنوب اعتقاد به مذهب هفت جایگزین خدایان قدیمی شد . تپه ، وستروسیان آن را با نام قلب مرتفع (High Heart) میشناسند ، مکانی مقدس برای فرزندان بود . پادشاه آندالها به نام اِرِگ خویشاوند کش (Erreg the Kinslayer) سی و یک درخت نیایش (Weirwoods) را در این بیشه فرزندان قطع کرد . گفته شده که قلب مرتفع (High Heart) توسط ارواح فرزندان کشته شده تسخیر و خالی از سکنه شد ، احتمالاً برای حفاظت از بیشه خود در برابر اِرِگ . همچنین گفته شده که جادوی فرزندان هنوز هم در قلب مرتفع (High Heart) وجود دارد . فرزندان و انسانها در خلال آن سالها بیشتر به هم نزدیک شدند تا زمانی که آنها از یکدیگر جدا شدند . در زمان ورود اگان (Aegon's Landing) ، هزاران سال بود که فرزندان توسط انسانها دیده نشده بودند.

موجودیت

اگرچه مردم وستروس فکر میکنند که فرزندان جنگل منقرض شده اند ، اما هنوز تعداد اندکی از آنان در میان انسانها زندگی میکنند . جامعه کم جمعیت آنان در نقاط دور دست شمال دیوار (Wall) ، درون شبکه ای از غارها در زیر یک تپه ، که ورودی آن شکافی در دامنه کوه است ، به حیات خود ادامه میدهد .

فرزندان جنگل در حال تماشای اندالها از جزیره چهره ها اثر Conor Cambpell

غار های آنان بی انتها ، وسیع و ساکت است . این غارها خانه ی بیش از شصت فرزند زنده و استخوان های هزاران مرده است ، و تا اعماق پایین تر حفره امتداد دارد . فرزندان جنگل همراه با ، شخصی به نام آخرین پیشگوی سبز زندگی میکنند . در غارها معابری برای رفتن به اعماق وجود دارد ، حفره های بی انتها و دالان های غیر منتظره ، مسیرهای فراموش شده‌ای که به مرکز زمین ختم میشود . لیف به برن استارک گفته است که حتی فرزندان جنگل هم همه ی آن معابر را بررسی نکرده اند ، گرچه که آنان هزاران هزار سال است که در آنجا زندگی میکنند . برن نغمه های آنان را میشنود و متوجه میشود که آنان به راستی خوانندگان نغمه‌های زمین اند . آنان نغمه غمگینی را به زبان حقیقی (True Tongue) میخواندن که برن (Bran) نمیتوانست متوجه معنی آن بشود ، اما به نظر او صدایشان خالص همانند هوای زمستان است .

برن (Bran) از لیف (Leaf) پرسید که باقی فرزندان چه شدند ، او پاسخ داد :

”	در زمین فرو رفته اند . . . درون سنگ ها ، درون درخت ها . قبل از ورود نخستین انسانها این سرزمین که شما آن را وستروس مینامید خانه ی ما بود ، هنوز هم هست حتی در روزگاری که تعداد ما بسیار اندک بود . خدایان به ما زندگی طولانی اعطا کردند اما جمعیت زیادی نه ، مبادا که ما جهان را به اشغال خودمان در بیاوریم مانند گوزن ها که در صورت نبود گرگ ها برای شکارشان ، جنگل را به اشغال خود در میاورند . اینها در سپیده قرون بود ، وقتی که خورشید ما طلوع میکرد . حالا اون پایین رفته ، این داستان کاهش یافتن ماست . غول ها (Giants) نیز مانند ما از بین رفته اند ، آنان که هم بلای جان ما و هم برادران ما بودند . شیرهای بزرگ (Great Lions) تپه های غربی (Western Hills) کشته شده اند و اسب های تک شاخ (Unicorn) همگی رفته اند ، ماموت ها تعدادشان به چند صد تا کاهش یافته است . دایرولف (Direwolves) ها مقاومت کردند اما زمان آنها هم خواهد رسید . در این جهانی که انسانها ساخته اند ، هیچ جایی برای آنها یا ما وجود ندارد.	“

برن (Bran) لیف (Leaf) را غمگین میدید و این امر او را نیز غمگین میساخت.

این تنها پس از آن بود که برن با خود اندیشیده بود که مردان هیچگاه غمگین نمیشوند . مردان بایستی بر آشفته باشند . مردان کینه جو و خواهان انتقام خونین هستند . خوانندگان نغمه های غمگین میخوانند در جایی که مردان میجنگند و میکشند .

نقل قولها

”	فرزندان جنگل همگی مرده اند نخستین انسانها با تیغ های برنزیشان نیمی از فرزندان جنگل را کشتند ، و آندالها کار آنها را با تیغهای آهنینشان پایان دادند.	“
—جور مورمونت (Jeor Mormont)

”	فرزندان . . . تنها در رویاها زنده هستند . حالا . مرده و رفته اند	“
—استاد لوین (Maester Luwin)

”	تمام چیزی که از آنان باقی مانده چهره های برروی درختان است	“
—استاد لوین (Maester Luwin)

”	شمال دیوار ، چیزهای متفاوتی است ، آنجا جاییِ که فرزندان رفته اند ، و غولها ، و دیگر نژادهای کهن	“
—اوشا (Osha)

”	فرزندان از این جهان رفته اند ، خردشان هم همراهشان	“
—استاد لوین (Maester Luwin)

”	فرزندان جنگل میتوانند چیزهایی در مورد خواب هایت به تو بگویند	“
—اوشا (Osha)

”	لیف و مردمش شباهتی به کودکان ندارند . مردان خردمند کوچک جنگل بیشتر بهشون شباهت داره	“
—برن